Wieczorem do szpitala przywieziono nieprzytomnego mężczyznę. Jego stan był ciężki, lekarze szybko podłączyli aparaturę, podali leki, zarejestrowali parametry. W korytarzu panowała gorączkowa atmosfera, a mężczyzna na wózku wyglądał, jakby jego życie wisiało na włosku.
Ale razem z nim do izby przyjęć wbiegł ogromny pies. Pielęgniarki początkowo pomyślały, że przypadkowo go przepuściły, ale wkrótce stało się jasne, że zwierzę celowo nie chciało odejść. Pies stał w drzwiach, warczał na sanitariuszy i jakby próbował odgonić wszystkich od sali.
Lekarze byli oburzeni: „Zabierzcie psa, przeszkadza nam w pracy!”. Jednak okazało się to prawie niemożliwe. Pies opierał się łapami, wyrywał się i ponownie przedzierał się do swojego właściciela. Wydawało się, że jego oddanie nie zna granic.
Wkrótce jednak wszyscy zauważyli coś dziwnego. Pies prawie nie patrzył na swojego właściciela. Zamiast tego jego oczy były skierowane na inne łóżko — w rogu sali, gdzie leżał starszy mężczyzna.
Pielęgniarki wymieniały spojrzenia. „Może po prostu się denerwuje?” — sugerowały jedne. Inne kręciły głowami: „Nie, on jakby coś wyczuwa…”.
Pies ciężko oddychał, drapał łapami podłogę, gotowy rzucić się w kierunku drugiego łóżka, ale powstrzymywano go. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta. Nikt nie rozumiał, dlaczego zwierzę zachowuje się tak dziwnie.
I nagle ciszę przerwał ostry sygnał monitorów. Urządzenie, do którego podłączony był starszy pacjent, wydało niepokojący dźwięk. Pielęgniarki pobiegły do niego, lekarze rzucili się po sprzęt. Wszystko wydarzyło się dokładnie w momencie, gdy pies ponownie rzucił się do przodu…
