Obudził się w gęstym dymie, wśród popiołów i pogiętego metalu. Powietrze było gorące i gorzkie, jakby samo miasto spłonęło od środka. Pamiętał tylko błysk — oślepiający jak błyskawica — i huk, który rozdarł niebo. Teraz wokół panowała cisza. Nie żywa — taka, jaka bywa tylko po katastrofach.
Podniósł się, czując ból przy każdym ruchu. W pobliżu leżały resztki domów, kawałki ścian, a zapach spalenizny unosił się w powietrzu, jakby sama ziemia była zwęglona. Gdzieś w oddali pękło szkło, a w tej dźwiękowej pustce usłyszał cichy, rozdzierający płacz.
Poszedł w kierunku dźwięku, potykając się i trzymając się gruzów. Pomiędzy dwiema betonowymi płytami zobaczył chłopca. Małego, około ośmioletniego, w zakurzonej odzieży, z zadrapaniami na twarzy. W rękach ściskał pluszowego misia bez łapki. Chłopiec nie płakał — po prostu patrzył. Zbyt spokojnie, jak na dziecko, które przeżyło piekło.
— Hej — powiedział mężczyzna, starając się mówić łagodnie — wszystko w porządku. Wyciągnę cię stąd.
Chłopiec podniósł wzrok i cicho odpowiedział: — Nie odchodź. Wiem, kto to zrobił.
Te słowa przeszyły go mocniej niż jakikolwiek dźwięk wybuchu. Usiadł obok, patrząc na chłopca. Ten mówił powoli, nie spiesząc się. — Przychodził do nas wcześniej. Rozmawiał z mamą. Powiedział, że wkrótce nadejdzie światło, którego wszyscy się będą bać. I że po nim pozostaną tylko „czyści”. – Chłopiec zamilkł, jakby coś sobie przypominał. – Pracował tam, na stacji.
Mężczyzna zrozumiał, o której stacji mowa. O tej samej, w której, według plotek, nastąpił wyciek. Serce mu zamarło. Wyjął z kieszeni radiotelefon satelitarny, który znalazł wśród gruzów, i włączył kanał ratowników. Niemal natychmiast odezwały się głuchy głosy.
— Znalazłem dziecko. Mówi, że wie, kto spowodował wybuch — powiedział ochrypłym głosem.
W eterze nastąpiła przerwa. Potem głos oficera powiedział: — Zostańcie na miejscu. Idziemy po was.
Czekali długo. Siedzieli na ziemi wśród popiołów, ogrzewając się resztkami ognia. Chłopiec opowiadał cicho o człowieku w szarym płaszczu, który przychodził do ich domu, o dziwnych rozmowach, o zdaniu: „Kiedy wszystko się skończy, zacznę od nowa”. Mężczyzna słuchał i czuł, jak każde słowo zamienia się w dowód.
Kiedy ratownicy dotarli do nich, chłopiec sam wskazał drogę. Wiedział, gdzie mieszka ten człowiek. Znał jego imię. Wiedział, gdzie chował klucze do laboratorium. Szli przez zniszczone miasto, aż dotarli do podziemnego kompleksu, gdzie wszystko się zaczęło. Tam, wśród popiołów i maszyn, nadal paliło się światło.
Mężczyzna stał obok, kiedy go wyprowadzono. Ten sam człowiek, który nacisnął przycisk. Nawet nie stawiał oporu, tylko cicho powiedział: „Chciałem, żeby zobaczyli, że świat można oczyścić”.
Chłopiec spojrzał na niego prosto, bez strachu, i powiedział: „Po prostu zniszczyłeś to, czego nie potrafiłeś zrozumieć”.
W tym momencie mężczyzna zrozumiał, że uratował nie tylko dziecko. Uratował prawdę. Być może jedyne światło, jakie pozostało teraz na tym świecie, płonęło właśnie w oczach chłopca stojącego pośród ruin – żywego, upartego, prawdziwego.
