Tego ranka wszystko szło zgodnie z planem: wizażystka, szampan, druhny, różowe wstążki na krzesłach.
Lena siedziała przy oknie, łapiąc światło padające na jej białą sukienkę.
„Dzisiaj jest początek wszystkiego” – powiedziała jej mama, całując ją w czoło.
Uśmiechnęła się. Może to prawda.
Telefon leżał na stoliku obok lustra.
Zawibrował, gdy wizażystka nakręciła loczek jej włosów.
Lena zerknęła na niego – nieznany numer.
Nacisnęła przycisk.
Trzy zdjęcia.
Na pierwszym był on, w znajomej koszuli. Na drugim kobieca dłoń na jego ramieniu. Na trzecim oni dwoje, śpiący, w łóżku.
Serce jej nie zamarło. Po prostu znieruchomiało.
To nie ten moment, pomyślała. „Nie dzisiaj”.
„Wszystko w porządku?” – zapytała przyjaciółka.
„Tak. Zastanawiam się tylko, jak najlepiej trzymać bukiet”.
Uśmiechnęła się. I znowu wszystko wyglądało tak, jak powinno.
Ceremonia rozpoczęła się o szóstej.
Biała sala, muzyka, aparaty fotograficzne, goście z telefonami.
Stał przy ołtarzu, zdenerwowany, przełykając ślinę.
Lena szła nawą, cicho, jej suknia szeleściła cicho.
Kiedy stanęła obok niego, gospodarz powiedział:
„Zanim złożycie przysięgę, nowożeńcy przygotowali krótki film o swojej historii”.
Światła w sali przygasły.
Na ekranie pojawiły się zdjęcia: dzieciństwo, podróże, śmiech, zachody słońca. Wszyscy się uśmiechali i bili brawo.
Odwrócił się do niej, chcąc ująć ją za rękę.
I w tym momencie scena się zmieniła.
Pierwsze zdjęcie: on.
Drugie: ręka.
Trzecie: łóżko.
W sali zapadła taka cisza, że słychać było, jak ktoś upuszcza szklankę.
Zbladł.
Stała prosto, oddychając równo. Ani krzyku, ani histerii – tylko spojrzenie, które nie pozostawiało pytań.
„Lena…” wyszeptał.
Odwróciła się do niego.
„Dziękuję” – powiedziała spokojnie. „Ja też chciałam zacząć od prawdy”.
Zdjęła welon, położyła bukiet na stole i wróciła na ołtarz.
Muzyka ucichła. Nikt się nie poruszył.
Tylko ekran wciąż świecił, jak okno, z którego w końcu się wyłoniła.
